opinie blog facebook kontakt
kontrastowa
     

Historia "Solanki" Uzdrowisko Inowrocław

Pierwszą informację odnośnie walorów zdrowotnych wody czerpanej z inowrocławskich studni miejskiej zawiera dokument z 1450 r., wystawiony przez kancelarię króla Kazimierza Jagiellończyka.

Inne źródła wspominają, że tutejsza woda wyleczyła z niepłodności Judytę, żonę króla Władysława Hermana, matkę późniejszego króla Bolesława Krzywoustego.

Historia kurortu „Solanki” Uzdrowisko Inowrocław sięga do roku 1875. W tym roku z inicjatywy doktora praw i ziemianina Zygmunta Wilkońskiego powstały „Solanki inowrocławskie”. Spółkę akcyjną o tej nazwie założył wraz z dwojgiem adwokatów Oskarem Triepcke i Samuelem Hoeniger. Towarzystwo wykupiło tereny pod budowę obiektów kąpielowych i parku uzdrowiskowego. W latach 1875 – 1876 postawiono pierwszy budynek łazienek. Pomieszczono tam 14 łazienek do kąpieli solankowych.

Okalający Park Solankowy zawdzięcza swoje powstanie Lucjanowi Grabskiemu, miejscowemu działaczowi społeczno-gospodarczemu. Dzięki jego inicjatywie zarazem wg jego planu założono ogród francuski o układzie geometrycznym. Początkowo liczył 1 ha. Okalał zakład kąpielowy.

Wydany z okazji otwarcia kurortu prospekt reklamowy informował, że „Solanki Inowrocławskie powołano do leczenia skrofulozy, reumatyzmu, chorób skóry i kobiecych”. W 1880 r. przy Szosie Pakoskiej (dziś Narutowicza) uruchomiono pierwszy obiekt kuracyjny pod nazwą „Nowy Świat”. Pomieścił: hotel, restaurację oraz salę balową ze sceną. Po II wojnie światowej cały kompleks usługowy przekazano na rzecz PKP. Kilkadziesiąt lat mieściło się tam „stare” sanatorium. Z początkiem lat 90-tych uległo rozbiórce. Po śmieci dra Wilkońskiego „Solanki Inowrocławskie” utraciły samodzielność. Dnia 9 kwietnia 1881 r. zawarto umowę między Zarządem Spółki, a Magistratem Inowrocławia, skutkiem czego przeszły na własność miasta. Krótko przed zmianą właściciela powstał okazały gmach Zakładu Wodoleczniczego (dziś nazywany Przyrodoleczniczym). Niebawem samorząd miejski oddał zdrój w dzierżawę (do 1885 r.) aptekarzowi Ottonowi Hundsdoerferowi. Kolejnej oferty innego dzierżawcy Magistrat już nie zaakceptował, odzyskując bezpośrednią pieczę nad swym mieniem.
Nowy gestor rozbudował uzdrowisko na przełomie XIX i XX wieku. Między 1886, a 1887 rokiem powstał drugi budynek łazienek przeznaczony dla dzieci. Zlokalizowano go nieopodal stawku. Obecnie już nie istnieje. Dysponował 15 wannami. Solankę tłoczono rurociągiem bezpośrednio z pobliskiej warzelni soli przy Szosie Pakoskiej. W roku 1910 dla uatrakcyjnienia parku założono cieplarnię z niewielkim zapleczem gospodarczym. Obecnie jest to charakterystyczna, wąska budowla nazywana przez mieszkańców „tramwajem”. Funkcjonuje w niej kawiarnia „Zdrojowa”.

Pięć lat później dobudowano do niej pijalnię wód. Początkowo oferowała wodę mineralną „Kujawianka”, wytwarzaną z domieszką solanki, eksploatowanej na bazie miejscowych źródeł.

W dekadzie lat 30-tych XX stulecia doprowadzono do pawilonu lecznicze źródło słonogorzkie, zawierające pokaźną ilość soli leczniczych. Zarówno składem jak też walorami leczniczymi dorównywała słynnej solance z Karlowych Varów. Dzięki pierwiastkom magnezu skutecznie leczyła otyłość. Także w roku 1910 na skraju parku powstał kort tenisowy. Służy miłośnikom „białego sportu” do chwili obecnej. Odkrycie i eksploatacja złóż soli kamiennej, uzyskanie przez miasto połączenia kolejowego oraz powstanie nowych zakładów przemysłowych to obok założenia uzdrowiska najistotniejsze czynniki, mające dynamizujący wpływ na rozwój przestrzenny oraz demograficzny Inowrocławia.

Bardziej intensywny rozwój uzdrowiska przypadł na okres międzywojenny. Stawiano wtedy kolejno: muszlę koncertową (1920 r.), Zakład Kąpieli Borowinowych (1924 – 1926) nawiązujący do architektury dworskiej, Zakład Wodoleczniczy (1928 – 1929) otwarty podczas VII Powszechnego Zjazdu Higienistów Polskich. Znacznie powiększono obszar parku. Rozpoczęto wydawanie stałego periodyku „Wiadomości Zdrojowe” (1929 – 1939).

Nosiło wówczas nazwę „Inowrocławskie Zdrojowisko Solankowe i Borowinowe”. Wsparcia intelektualnego, po części doradczego udzielały firmie, cieszące się wysokim autorytetem społecznym elitarne organizacje pozarządowe: Towarzystwo Lekarzy Zdrojowych, Towarzystwo Upiększania Miasta Inowrocławia oraz Towarzystwo Miłośników Zdrojowiska.

5 września 1937 r. na terenie parku zdrojowego odsłonięto pierwszy pomnik dedykowany twórcy Solanek drowi Z. Wilkońskiemu. Monument projektował rzeźbiarz poznański Edward Haupt.
Rok kuracyjny dzielono na sezony. Sezon wiosenny: 1 kwietnia – 15 czerwca, główny: 16 czerwca – 15 sierpnia, jesienny: 16 sierpnia – 31 października. Od 1930 r. przez cały sezon zimowy działało wyłącznie komfortowo wyposażone sanatorium Ubezpieczalni Krajowej w Poznaniu (dziś Medical SPA).

Podczas okupacji hitlerowskiej w uzdrowisku „tylko dla Niemców” zbudowano otwarty basen kąpielowy łącznie z charakterystycznym budynkiem łazienek, stanowiącym aktualnie Hotel Park.

Proces dynamicznego rozwoju uzdrowiska kontynuowano po zakończeniu okupacji. W 1951 r. Centralny Zarząd Uzdrowisk Polskich przejął istniejący kompleks sanatoryjny od miasta. Otrzymał nazwę „Uzdrowisko Inowrocław”. Sukcesywnie rozpoczynano budowę sanatoriów resortowych: Energetyk (1963 r.), Modrzew (1976 r.), Kombatant (1976 r.) – dziś Kujawiak, Metalowiec (1980 r.) – dziś Oaza.

Latem 2001 r. oddano do użytku tężnię solankową. Stanowiła trzeci tego typu obiekt w skali kraju, a dziewiąty w Europie. Badania naukowe, które prowadzili archeolodzy poznańscy dowiodły, że w Inowrocławiu na obszarze osiedla Rąbin działała najstarsza w Europie tężnia solankowa datowana na okres rzymski (II – IV wiek).

Dwie najnowsze atrakcje parkowe stanowią: pomnik przedstawiający siedzącego na ławce gen. Władysława Sikorskiego, częstego gościa Solanek okresu międzywojennego, ktory zostal odsłonięty w 2005 r. oraz Ogrody Papieskie oddane do użytku w 2009 r.

Każdego roku park uzdrowiskowy jest miejscem cyklicznych imprez artystycznych (Ogólnopolski Festiwal Młodzieżowych Orkiestr Dętych, Przegląd Artystyczny Chórów Województwa Kujawsko-Pomorskiego „Wiosna w Solankach”, Muzyczne Lato w Tężni. Inowrocławska Noc Solannowa, Inowrocławskie Lato Muzyczne, Inowrocławska Gala Operowo-Operetkowa).

Już od międzywojnia zdrojowisko było nie tylko ośrodkiem terapii leczniczych, lecz równocześnie miejscem konferencji lekarskich, jak: VII Powszechny Zjazd Higienistów Polskich (1929 r.), I Polski Zjazd w Sprawie Badania i Zwalczania Reumatyzmu (1930 r.), Ogólnopolski Zjazd Balneologiczny (1954 r.), Pamiętnik Dnia Geriatrycznego (1960 r.), 100 lat Uzdrowiska Inowrocław (1975 r.), Inowrocław – Stolica Kujaw Zachodnich na tle wybranych europejskich uzdrowisk (2010 r.).

W okresie Polski Ludowej przy Przedsiębiorstwie Państwowym Uzdrowisko Inowrocław działało szereg placówek naukowo-leczniczych o profilach: kardiologicznym, gastroenterologicznym, reumatologicznym, angiologicznym oraz geriatrycznym, powiązanych z ośrodkami akademickimi: Warszawy, Białegostoku Poznania i Gdańska. Renoma inowrocławskiego zdroju spowodowała, że na kurację zjeżdżało tutaj grono prominentnych postaci z różnych sfer życia publicznego, jak: premier Władysław Grabski, wojewoda pomorski późniejszy Prezydent RP na uchodźctwie Władysław Raczkiewicz, generałowie Władysław Sikorski i Józef Haller, kontradmirał Józef Unrug, prezydent Warszawy Stefan Starzyński, prezydent Poznania Cyryl Ratajski, złoty medalista olimpijski  Janusz Kusociński, literaci: Maria Konopnicka, Maria Kasprowiczowa, Stanisław Przybyszewski, Miron Białoszewski i Eugeniusz Paukszta, aktorzy: Irena Kwiatkowska i Ludwik Sempoliński, literaturoznawca Stanisław Helsztyński, prof. historii Marian Biskup, dziennikarz telewizyjny Krystian Przysiecki.

Wymiernym wskaźnikiem najwyższej jakości usług o europejskim standardzie, świadczonych przez firmę „SOLANKI” Uzdrowisko Inowrocław Sp. z o. o. są prestiżowe nagrody gospodarcze; Medal Europejski 2002 i HIT 2004, certyfikaty; Zintegrowany System Jakości ISO 9001:2000, System Zasad Bezpieczeństwa Żywności HACCP oraz tytuł Ośrodek Przyjazny Osobom Niepełnosprawnym.

Jesienią 2010 r. Minister Skarbu dokonał prywatyzacji spółki „SOLANKI” Uzdrowisko Inowrocław. Prezesem spółki został Tadeusz Chęsy, który w 2020 roku zmarł pozostawiając bliskich w poczuciu ogromnej straty i smutku. Aktualnie Prezesem placówki jest Artur Chęsy. Placówka jest dziś wysokospecjalistycznym i prężnie działającym kompleksem leczniczym, którą rocznie odwiedza ponad siedemnaście tysięcy osób.
Tadeusz Chęsy - Prezes Spółki w latach 2010-2020